Ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης μας για το πως η γη συγκεντρώνεται και ανήκει πλέον σε ολοένα και λιγότερους "μοντέρνους ολιγάρχες", ας δούμε δύο ακόμα ειδήσεις που ταιριάζουν με το θέμα.
Καταρχήν, λοιπόν, μία είδηση για τη Monsanto, τη γνωστή πολυεθνική, που ελέγχει πλέον τους σπόρους για ένα τεράστιο μέρος της παγκόσμιας αγροτικής παραγωγής. Η Monsanto το έχει καταφέρει αυτό "πατεντάροντας" τους σπόρους της ως εξής:
Καταρχήν, φτιάχνει μια γενετικά μεταλλαγμένη ποικιλία των σπόρων, που είναι -στη θεωρία- πιο ανθεκτική σε παράσιτα και αρρώστιες, ειδικά αν συνδυαστεί με τα φυτοφάρμακα της ίδιας της Monsanto (να κονομήσει και από εκεί). Βέβαια, τα τελευταία ειδικά χρόνια τα παράσιτα έχουν προσαρμοστεί, και πλέον τα φυτοφάρμακα και οι προστασίες της Monsanto δεν πολυπιάνουν, αλλά αρκεί που έχει "αλυσοδέσει" τους αγρότες στο "άρμα της"
Αυτό το έχει καταφέρει η Monsanto δίνοντας στους σπόρους της και μια άλλη ιδιότητα, που δεν τους επιτρέπει να αναπαραχθούν μόνοι τους, όπως γίνεται με τους φυσικούς σπόρους. Έτσι, ο αγρότης είναι εξαναγκασμένος να αγοράζει κάθε χρόνους νέους σπόρους από τη Monsanto.
Στην Αμερική λοιπόν, είχαμε αυτές τις μέρες μια σημαντική απόφαση, καθώς ένας αγρότης, προφανώς μην αντέχοντας να πληρώνει τόσα λεφτά κάθε χρόνο στη Monsanto για να παίρνει νέους σπόρους, αποφάσισε να σπείρει "πειρατικά αντίγραφα" αυτών των σπόρων. Η Monsanto τον μήνυσε για παραβίαση των πνευματικών της δικαιωμάτων (θυμίζω ότι οι σπόροι αυτοί προστατεύονται από νομικές πατέντες - copyright), και το δικαστήριο τελικά αποφάσισε υπέρ της Monsanto.
75-Year-Old Soybean Planter Loses Against Monsanto In Supreme Court
The US Supreme Court ruled in favor of Monsanto Monday over an Indiana farmer accused of having pirated the genetically-modified crops developed by the agribusiness giant.Όλα αυτά σημαίνουν βέβαια ότι η Monsanto και άλλες τέτοιες εταιρίες θα μπορέσουν να επεκτείνουν ακόμα περισσότερο το μονοπώλιο τους - η επιστημονική έρευνα για τη βελτίωση των καλλιεργειών δεν είναι κακή, κάθε άλλο, αλλά είναι πλέον φανερό ότι όσο η επιστημονική έρευνα γίνεται για λογαριασμό της Monsanto και της κάθε Monsanto, θα καταλήγει σε πατέντες, και θα οδηγεί σε εκμετάλλευση των αγροτοπαραγωγών από τα μονοπώλια που έχουν σχηματιστεί [και] σε αυτόν τον κλάδο.
The high court was unanimous in its decision, ruling that laws limiting patents do "not permit a farmer to reproduce patented seeds through planting and harvesting without the patent holder's permission."
Να γιατί η λύση είναι να τους τσακίσουμε, ώστε όλο αυτό το επιστημονικό προσωπικό και η τεχνογνωσία που έχει, να πάψουν να χρησιμοποιούνται για να βγάζει κέρδη η Monsanto εις βάρος όλων των υπολοίπων, και να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για τη βελτίωση των καλλιεργειών, με σκοπό να καλυφθούν οι ανάγκες μας, όχι να φουσκώσει το πορτοφόλι της κάθε πολυεθνικής. Μακρινά όνειρα θα μου πείτε, με βάση τη σημερινή κατάσταση, αλλά κάποιος θα πρέπει να τα ονειρευτεί, ώστε κάποτε να γίνουν και πραγματικότητα...
Ας δούμε τώρα και μια δεύτερη είδηση από τον κλάδο της αγροτικής παραγωγής, που επίσης είναι σημαντική:
Στο διάγραμμα βλέπουμε την εκρηκτική άνοδο που είχαν οι τιμές των τροφίμων σε παγκόσμια κλίμακα το διάστημα 2005-2008.
Ίσως να θυμόσαστε ότι τότε είχαμε και "food riots" (συγκρούσεις για το φαγητό), ειδικά σε πολλές φτωχές χώρες του κόσμου, όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μπορούσαν πλέον να αγοράσουν αρκετό φαΐ για να τραφούν, και εξεγείρονταν.
Οι αιτίες αυτής της μεγάλης και απότομης ανόδου δεν ήταν κάποιες "θεομηνίες" που κατέστρεψαν τις σοδειές ή κάτι τέτοιο.
Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι οι αιτίες ήταν κυρίως δύο:
1) Η υποτίμηση των νομισμάτων, λόγω του πληθωρισμού τους. Δηλαδή δεν ανέβαινε και τόοοοσο πολύ η τιμή των τροφίμων, όσο κατέβαινε η αξία των νομισμάτων τα οποία πληρώνονται οι εργάτες.
2) Η δεύτερη αιτία ήταν ότι οι μεγάλες τράπεζες, τα hedge funds, οι μεγάλοι ιδιώτες επενδυ΄τες είχαν συσσωρεύσει τόσο μεγάλο πλούτο, που έψαχναν διαρκώς νέες αγορές για να τον επενδύσουν και να βγάλουν κέρδος. Έτσι, άρχισαν να επενδύουν και να "σπεκουλάρουν" στην αγορά τροφίμων, δημιουργώντας μάλιστα και "χρηματιστήριο τροφίμων" ώστε η όλη αυτή διαδικασία να γίνεται πιο αποδοτικά και εύκολα για αυτούς.
Τα ίδια φαινόμενα επαναλαμβάνονται και σήμερα, διότι οι τράπεζες έχουν τσεπώσει ένα σωρό "πακέτα σωτηρίας", και συνεχίζουν να τσεπώνουν κι άλλα, οπότε έχουν ξανά πολλά λεφτά, και έχουν ξαναρχίσει να τα επενδύουν με τον ίδιο τρόπο, προκαλώντας αύξηση στην τιμή των τροφίμων.
Εδώ ένα σχετικό άρθρο της "ελευθεροτυπίας":
Σπεκουλάρουν με τα είδη σίτισης πρώτης ανάγκης οι πολυεθνικές
Κερδοσκοπικά παιχνίδια ακόμη και σε τιμές προϊόντων πρώτης ανάγκης, όπως το σιτάρι ή οι πατάτες, υποκινούν στην γερμανική αγορά πολυεθνικές εταιρείες, όπως η Deutsche Bank και η Allianz, σύμφωνα με την διεθνή Μη Κυβερνητική Οργάνωση Oxfam.
Με το σύνθημα «Καζίνο Αllianz», και σακιά με πατάτες ζωγραφισμένα με κόκκινα δολάρια, ταινίες ασφαλείας και μία ρουλέτα, η ΜΚΟ Oxfam διοργάνωσε συμβολική διαμαρτυρία κατά της γερμανικής ασφαλιστικής εταιρείας Αllianz, την οποία κατηγορεί ότι παίζει ένα είδος «ρουλέτας» που έχει να κάνει με τον καθορισμό των τιμών βασικών ειδών σίτισης στη γερμανική αγορά.
Η Oxfam πραγματοποίησε έρευνα, από την οποία προκύπτει πως μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι, όπως η Deutsche Bank ή ασφαλιστικοί κολοσσοί όπως η Allianz, συμπράττουν σε ένα αθέμιτο παιχνίδι αυξομείωσης των τιμών τροφίμων, ενώ τράπεζες, επενδυτικοί οργανισμοί αλλά και πολλά από τα λεγόμενα hedge funds μετέχουν σε ένα είδος στοιχήματος σχετικά με την εξέλιξη του ύψους των τιμών συγκεκριμένων διατροφικών ειδών.
«Πρόκειται για μία αδιαφανή διαδικασία, η οποία οδηγεί στην εισροή δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία τους». Σύμφωνα με στοιχεία της Όξφαμ περίπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύονται κάθε χρόνο σε στοιχήματα σχετικά με τις τιμές των τροφίμων στη γερμανική αγορά. Από αυτά 6.2 δις, φέρεται να προέρχονται από την Allianz.
Σε πολλές περιοχές ανά τον κόσμο έχουν παρατηρηθεί εκρηκτικές αυξομειώσεις στις τιμές τροφίμων, και ιδιαίτερα στην Αφρική που θεωρείται γόνιμο έδαφος για τέτοια στοιχήματα. Στην Αιθιοπία για παράδειγμα οι τιμές του καλαμποκιού έχουν εκτιναχθεί στο 200% της αξίας ενώ στη Σομαλία οι τιμές του σιταριού έχουν αγγίξει το 300%. Οι συνέπειες αυτής της εκτίναξης των τιμών σε βασικά είδη έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία, ειδικότερα των φτωχότερων χωρών που αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα υποσιτισμού.
Από την πλευρά των μεγάλων ομίλων, οι υψηλά ιστάμενοι σε πολυεθνικούς ομίλους όπως η Allianz απορρίπτουν τις αιτιάσεις.
"Έλα τώρα που μου θέλετε και φαΐ - άσε να βγάλουμε εμείς κέρδη, και μετά θα δούμε τι ψίχουλα θα μείνουν για εσάς"
Παραθέτουμε αποσπάσματα από παλιότερο άρθρο μας σχετικά με το θέμα, που νομίζω είναι πιο αποκαλυπτικό και εξηγεί ακριβώς το πως λειτουργεί η όλη κατάσταση:
"Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα. Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό".
Έτσι περιγράφει σχετικό αφιέρωμα του τηλεοπτικού "Εξάντα" τις "εξεγέρσεις τροφίμων" (food riots) που ξέσπασαν πριν μερικά χρόνια σε διάφορα μέρη του κόσμου, όταν οι διαρκείς αυξήσεις στην τιμή των τροφίμων οδήγησαν πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο να μην μπορεί να τα αγοράσει.
Αν και κάπως παλιό, το θέμα το επαναφέρουμε μετά από ένα πάρα πολύ καλό άρθρο που δημοσίευσε πρόσφατα η "Huffington Post" σχετικά με το θέμα.
Όπως λοιπόν διαβάζουμε εκεί "Στο τέλος του 2006, οι τιμές των τροφίμων σε ολόκληρο τον κόσμο άρχισαν να αυξάνονται, ξαφνικά και απότομα. Μέσα σε ένα χρόνο, η τιμή του σίτου είχε αυξηθεί κατά 80 τοις εκατό, το καλαμπόκι κατά 90 τοις εκατό, και το ρύζι 320 τοις εκατό. Σε μια παγκόσμια καταστροφή από την πείνα, 200 εκατομμύρια άνθρωποι - κυρίως παιδιά - δεν μπορούσε να πάρει τα τρόφιμα πια, και βυθίστηκε σε υποσιτισμό ή ασιτία. Υπήρχαν ταραχές σε περισσότερες από 30 χώρες και τουλάχιστον μία κυβέρνηση ανατράπηκε βίαια. Στη συνέχεια, την άνοιξη του 2008, οι τιμές μυστηριωδώς επανήλθαν στο προηγούμενο επίπεδό τους. Ο Ζαν Ζιγκλέρ, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα στην τροφή, την αποκάλεσε "μια σιωπηλή μαζική δολοφονία», και οφείλεται εξ ολοκλήρου σε "ανθρώπινες ενέργειες"."
Στη συνέχεια, το άρθρο εξηγεί πως για την άνοδο αυτή των τιμών δε φταίει ούτε η [ανύπαρκτη] αύξηση της ζήτησης, ούτε κάτι άλλο. Αντίθετα, αυτό που όντως έφερε τα πράγματα εκεί που τα έφερε ήταν το εξής:
"Για πάνω από έναν αιώνα, οι αγρότες στις πλούσιες χώρες έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που τους διασφαλίζει από τον κίνδυνο [καλά, αυτό λέει ο συντάκτης, αλλά η αλήθεια είναι πως ο αγρότης, και ειδικά ο μικρός αγρότης, ουδέποτε ήταν διασφαλισμένος από τον κίνδυνο. Τέλος πάντων] .Ο αγρότης μπορούσε να συμφωνήσει τον Ιανουάριο για να πουλήσει την καλλιέργεια του σε έναν επιχειρηματία, τον Αύγουστο, σε καθορισμένη τιμή. Αν έχει ένα "καλό" καλοκαίρι (σαιζόν) και η παγκόσμια τιμή του είναι υψηλή, αυτός θα χάσει κάποια μετρητά, αλλά αν υπάρχει ένα "άθλιο" καλοκαίρι (σαιζόν) ή η τιμή καταρρέει, αυτός θα τα πάει καλά με τη συμφωνία. Όταν αυτή η διαδικασία ήταν καλά οργανωμένη και μόνο οι επιχειρήσεις που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για τον τομέα μπορούσαν να συμμετέχουν, και λειτούργησε καλά [λέμε τώρα - τέλος πάντων].
Στη συνέχεια, μέσα από τη δεκαετία του 1990, η Goldman Sachs και άλλοι πίεσαν σκληρά και κατάργησαν τους κανονισμούς. Ξαφνικά, οι συμβάσεις μετατράπηκαν σε «παράγωγα» (derivatives - χρηματοπιστωτικά "προιόντα" σπέκουλας-κερδοσκοπίας), που θα μπορούσαν να αγοραστούν ή να πωληθούν στους εμπόρους οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με τη γεωργία (στο χρηματοπιστωτικό τομέα εννοεί, στο "χρηματιστήριο αγροτικών προιόντων συγκεκριμένα). Μια αγορά σε «σπέκουλα τροφίμων" γεννήθηκε.
Έτσι ο αγρότης ακόμη συμφωνεί να πωλήσει καλλιέργεια του εκ των προτέρων σε έμπορο για £ 10.000. Αλλά τώρα, η σύμβαση μπορεί να πωληθεί σε επενδυτές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ίδια τη σύμβαση ως αντικείμενο δυνητικών πλούτου. Πχ η Goldman Sachs το αγοράζει και το πωλεί στην τιμή των £ 20.000 στη Deutschebank, που το πουλά στην τιμή των £ 30.000 στη Merryl Lynch - και επάνω, και επάνω, εφόσον θεωρούν ότι η τιμή μπορεί να ανέβει κι άλλο, μέχρι σχεδόν να μη φέρει καμία σχέση με την παραγωγή του αγρότη."
Το άρθρο συνεχίζει και εξηγεί το πως από το κέρδος επί της παραγωγής, περάσαμε στο επόμενο στάδιο, στο κέρδος επί της σπέκουλας πάνω στην παραγωγή, στην επένδυση δηλαδή ότι η παραγωγή φέτος θα πάει καλά, ή κακά, ή μέτρια, κτλ:
"Έως την απορρύθμιση αυτή, η τιμή για τα τρόφιμα καθοριζόταν από τις δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης για τρόφιμα. (Αυτή η ίδια ήταν βαθιά ατελής: άφηνε ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να πεινούν.) [έτσι τουλάχιστον λέι ο συντάκτης του άρθρου, στην πραγματικότητα ουδέποτε η παραγωγή καθορίστηκε από τη ζήτηση, με την έννοια της κάλυψης των αναγκών του λαού - εξ ου και το ότι δις άνθρωποι πεινούν. Η παραγωγή και πριν καθοριζόταν με βάση το κέρδος των λίγων]
Αλλά μετά από την απορρύθμιση, δεν ήταν πλέον απλώς μια αγορά τροφίμων. Έγινε, την ίδια στιγμή, μια αγορά που έκανε σπέκουλα (speculation - εικασία) σχετικά με τη τιμή των τροφίμων που θα αναπτυχθεί στο μέλλον - και οι επενδυτές οδήγησαν την τιμή στα ύψη" [παρεμπιπτόντως, παρόμοια είναι και η κατάσταση στην αγορά σπιτιών, κτλ, όπου επίσης δε χτίζονται σπίτια με βάση το πόσα σπίτια χρειάζονται και που για να ζήσει ο κόσμος, αλλά με βάση τη σπέκουλα που θα ανέβουν οι τιμές περισσότερο, και εκεί χτίζονται σπίτια πριν καν βρεθούν οι άνθρωποι που θα τα αγοράσουν, κτλ]
Και το άρθρο συνεχίζει:
"Να τι συνέβη. Το 2006, οι κερδοσκόποι, όπως η Goldman άρχισαν να αποχωρούν από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ που κατάρρεε, και έψαχναν κάπου αλλού για να επενδύσουν το κεφάλαιο τους. Άρχισαν να αγοράζουν μαζικές ποσότητες των παραγώγων που βασίζονται στο φαγητό: υπολόγιζαν ότι οι τιμές των τροφίμων θα παραμείνουν σταθερές ή θα αυξηθούν, ενώ η υπόλοιπη οικονομία θα κατέρρεε. Ξαφνικά, οι τρομαγμένοι επενδυτές του κόσμου το είδαν αυτό και αποφάσισαν να αγοράζουν, να αγοράζουν, να αγοράζουν [χρηματιστικά παράγωγα τροφών].
Έτσι, ενώ η προσφορά και η ζήτηση των τροφίμων παρέμεινε λίγο πολύ η ίδια, η προσφορά και η ζήτηση για τις συμβάσεις που βασίζονται σε τρόφιμα αυξήθηκε μαζικά - πράγμα που σήμαινε η τιμή για τα τρόφιμα στα πιάτα των ανθρώπων αυξήθηκε μαζικά. Η λιμοκτονία ξεκίνησε.
Η τιμή των τροφίμων ρυθμιζόταν τώρα με την κερδοσκοπία και όχι με βάση τα πραγματικά τρόφιμα. Ο μάνατζερ ενός hedge fund Michael Masters εκτιμά ότι ακόμη και στα ρυθμιζόμενα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ - που καταλαμβάνουν ένα μικρό μέρος των συναλλαγών - το 64 τοις εκατό του συνόλου των συμβάσεων σίτου πραγματοποιήθηκαν από τους κερδοσκόπους που προφανώς δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το πραγματικό σιτάρι. Ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο στο να φουσκώνουν τις τιμές και μετά να πουλάνε με κέρδος. Ακόμη και ο George Soros είπε ότι αυτό ήταν "ακριβώς το ίδιο όπως κρυφά όταν επιχειρηματίες και μαυραγορίτες φυλάνε κρυφά τα τρόφιμα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πείνας, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη από την αύξηση των τιμών." [αυτό πχ γινόταν και επί κατοχής στη Ελλάδα]. Η φούσκα θα σκάσει το Μάρτιο του 2008, όταν η κατάσταση ήταν τόσο άσχημη στις ΗΠΑ, ώστε οι κερδοσκόποι έπρεπε να μειώσει δραστικά τις δαπάνες τους για την κάλυψη των ζημιών τους πίσω στην έδρα τους.
Όταν τους ζητήθηκε να σχολιάσει σχετικά με την πείνα που προκαλούν στις μάζες, ο εκπρόσωπος της Merrill Lynch δήλωσε: "Εεε. Δεν ήξερα γι 'αυτό." Αργότερα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είπε: "Ουδέν σχόλιο." Η Deutsche Bank αρνήθηκε να σχολιάσει. Η Goldman Sachs ήταν λίγο πιο λεπτομερής στην απάντησή της: είπαν «σοβαρές αναλύσεις ... έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κεφάλαια δεικτών δεν προκαλέσαμε φούσκα στις προθεσμιακές τιμές των βασικών εμπορευμάτων", προσφέροντας ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεμονωμένη δήλωση από τον ΟΟΣΑ."
Και εδώ μερικά αποσπάσματα από σχετικό ρεπορτάζ του "Εξάντα":
"Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.
Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.
Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.
Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ.
«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.
Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο. Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας. Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους. Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή .
Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως. Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο. Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.
Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με τη γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο. Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής. Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής. Παράλογο; Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.
Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ.
«Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουμε πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει. Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου. Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα. Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά»."
No comments:
Post a Comment